یا غیاث المستغیثین ...
نیمه هوشیار بودم ..
تخت کناری من خوابانده بودنش ...
فقط همین قدر متوجه شدم که شرایط عادی ندارد ...
کامل که به هوش آمدم ،
دختری را دیدم حدودا ۱۲ ساله ...
معلول حرکتی شدید ...
شرایط جالبی نداشت ...
اما می خندید ...
زینب مرا رها کرده بود و پیش او نشسته بود ..
دستش را گرفته بود ...
هیچ حرفی نمی زدند ...
اما آن دختر دائما می خندید ...
زینب چقدر عادی کنارش‌نشسته بود ... انگار که خواهرش باشد ...
به حالش غبطه خوردم ...
هم به حال زینب
هم به حال آن دختر روی تخت ...
داشت توی گوش دخترک زمزمه میکرد که
"امام حسین چقدر تو را دوست دارد ...."
آرامش دختر را هنوز یادم نرفته ...
معنی خنده ای که روی لبش بود را متوجه نمی شدم ...
نمی فهمیدم چرا انــــــــقدر آرام است ....
فقط همین قدر می فهمیدم که توان من آن لحظه از او کم تر بود ...
اصلا آن لحظه توانی نداشتم ...
نه تنها نمی خندیدم که گریه هم می کردم ....
از شدت ناتوانی دلم میخواست داد بزنم ....
اقتدار او اما عجیب ،
عجیب بود !!!!
نه میتوانست حرکت کند و نه حتی حرفی بزند ....
وسط بیابان نجف به کربلا ،
بیمار شده بود و باز هم می خنیدید . . . !
شاید فقط در فکر به تو رسیدن بود ....
شاید حواسش بوده که چیزی تا کربلا نمانده . . .
.
.
گاهی حسرت یک حال ِ خـــوب را میکشی وسط یک عالمه حال بد ....
حال خوب ،
وسط تمام ِ بدآمد ها را هر کسی ندارد ...
گاهی انقدر بد شده ای که حتی نمی توانی بخوانی اش...
نمی توانی اسمش را در دلت مرور کنی ...
حتی در دلت . . .