...
دفتر ِ کربلا را باز می کنم ......
صفحات ِ کاظمین را ورق می زنم . . . !
اولین حرمی که از سرزمین ِ عراق دیدم ،
حرم ِ کاظمین بود .....
حرم ِ کاظمین ،
غـــــریب است ......
به نوشته های سرشار از شوقم نگاه می کنم .....
خوب یادم است که حین ِ نوشتن این صفحات ،
از شوق ِ نزدیکی به کربلا ،
دستم می لرزید !!!!!!!!
"جواد نوشت .....
من هم نمی دانم .... نمی دانم شب ِ احیا چه شد که حالا اینجایم .....!
گویی امام ِ رئوف ؛
التماس های دلم را بی پاسخ رها نکرد ..... !
باب الجواد را دور میدیدم .....
حالا ....
منم و خود ِ جــــواد ..... !
من ....
تو ........
پدرت ......
پدر بزرگت ....... !
و کبوتر هایی که گرد ِ ضریحت می چرخند . . . !
و دیگر ه ی چ . . . !"
.
از "باب المــــراد" حرم را وارد شدم!!!!
تنها چیزی که خواهان بودم ،
تنهایی بود !!!!!!!!!
وارد ِ اتاق ِ ضریح که شدم ؛
من بودم و دو امام و یک پرنده که ضریح را دور می زد ......... !
.
حالا هم چندان از کاظمین دور نیستم ..... !
امامزاده ی دانشگاه ،
از امامین ِ کاظمین است ...... !
شاید دقیقه ها و حتی ساعت ها را بنشینم کنار ِ امامزاده و به درد های دلم فکر کنم ..... !
شکرانه ی این تنها نگذاشتنشان را ،به زودی جبران می کنم...انشاءالله .....
سوز ِ دل نوشت ..... :
به تعابیری ،
شش ماه بیشتر تا عمر ِ اصغرت نمانده آقا . . .
از وقتی قفسه ی سینه ام را ضریحت در آغوش کشید ،
سوالی ذهنم را لحظه ای رها نمی کند ...... !
"هر کسی که ع ط ش را تجربه کند ،
اینطور روی سینه ات می گذاری .... ؟!؟
یا این فقط مال ِ شش ماهه های تشنه ی ِ مثل ِ خودت ،
بی سَــــر است . . . . . . . . . . . .؟!؟!؟
تو خوب می دانی ح س ی ن. . .
توانایی ِ تا صبح روضه خوانی برای این شش ماهه را دارم . . . . . !
نگذار زبانم به روضه "اینجا" باز شود . . . !
در آغوشم بکش دوباره . . .
از نزدیک ِ نزدیک . . .
همانجایی که صدای ق ل ب ِ هر دویمان به گوش ِ همدیگر می رسد !!!!!!!!"
سیّد محمّد جعاوله
