من زنده ام به مِهر تو....

انقدر دلم گرفته که بغض انداخته بیخ گلویم....

همسرم تسبیح بنفش رنگم را کنارم روی میز گذاشت ...
خاطرم آمد که این تسبیح
حتی در حرم طفلان مسلم هم همراهم بود...

خاطرم است که در تاریکی تکیه داده بودم به ضریح و آن تسبیح دستم بود ....
(آنجا که بودم،
یک ساعتی برق ها رفت.... :) )

.

.

چند شب قبل، پخش زنده ی بین الحرمین بود ...

با هلی شات ،ورودی در حرم را گرفته بودند....

چشمم به جا کفشی ها افتاد ....

به جاکفشی ها که می رسیدم،

دیگر انگار این دنیا نبودم .....

دلم طاقت آن همه خوشی را یکجا نداشت ...

من .... میتوانستم کنارت نفس بکشم ....

هوای تو در ریه های من رفت و آمد داشت و باورم نمی شد.....

غرق این خوشی ها می شدم که با فکر ِ این روزها،ترسی عظیم،جای تمام آن سرخوشی هارا میگرفت .....

آه ....آه که بیخودی نبود آن حجم از ترس ....

آه که من بیخود نمیترسیدم .........

آه که من میدانستم ......
من سیاهی این روزهارا میدانستم ....

میدانی ح س ی ن جانم ....

پناه روزهای تیره و تاریک من ....

کسی که حرمت،خانه ی امن بوده همیشه ......

کسی که اگر حرمت نبوده هم، خیالش را از من نگرفتی و من هر شب،

خودم را بین زائرانت می بینم ....

میدانی که احوالاتم دوباره به هم ریخته ....

میدانی که چه شده....؟؟؟
میدانی که این اشک ها چرا می ریزد...؟؟؟

من را رها نکن ...

بگذار مثل همیشه با خودم بگویم :

"کانی بنفسی واقفه بین یدیک..."