اولین و آخرین باری که از هم ناراحت شدیم،
به دلایلی که شاید یک روزی دلم خواست و نوشتم،
راهمان از هم سوا شد !
بار ها و بار ها در خلوت ،فکری گوشه ی ذهنم را میجوید که چطور توانستیم به همین راحتی دوری را به حل کردن این ناراحتی ارجح بدانیم اما دستم سریع این فکر را به گوشه ای گوشه تر (!!) پرت میکرد...
من فقط جرئت این را داشتم به این فکر کنم که او زندگی به سامانی دارد و از این سبکی که برای خودش انتخاب کرده راضی است الحمدلله ...
تا قبل همین هفته که در اینستا آزادی بیان داشتیم و صفحه ی من سرپا بود،استوری های اورا میدیدم...
اما هیچ وقت متوجه نشدم کنج زندگی که در فضای مجازی به تصویر میکشید،زندگی تلخی نشسته ...
او فقط از سرکار رفتنش می نوشت و از اعتقاداتش !
و من هیچ چیز جز یک سلسله روایت های عادی که هر زندگی نرمالی دارد چیزی نمیدیدم!
امروز فهمیدم زندگی اش در آستانه ی ویرانی است ....
امروز بهم گفتند همسرش دوستش ندارد ....
حس کردم از بالای سرم تا نوک پاهایم لرزید ......
اشک هایم بی امان دویدند....
من منتظر بودم او خبر مادر شدنش را در صفحه اش جار بزند...
اما کسی امروز خبر بدبختی و بی کسی او را در گوشم فریاد زد .......
در این احوالاتی که هر چه پل بوده پشت سرمان خراب کردیم،
یقینا "من" برای او "کس" نخواهم شد !...
این که من بخواهم دستی برای او دراز کنم،
یقینا چیزی جز ترحم برداشت نمیشود و چه چیزی مرگبار تر از القای این حس آن هم به کسی که تمام آجرهای زندگی اش فروریخته ....
میخواهم بگویم من هم در این جدایی که بین ما دوتاست سهمی دارم و مجازاتم،
نشستن و از دور دیدن ویرانی اوست ...
اویی که بی حد و اندازه دوستش داشتم ....
اویی که در روز های سخت،تمام کس من میشد در گوشه ی امامزاده ....
اویی که همیشه با خودم فکر میکردم چقدر شبیه من است ....
حالا که ندارمش کنار خودم به کنار .........
این که او مرا ندارد و اصلا شاید نمیخواهد که داشته باشد هم به کنار ..........
این مهم است که من او را دوست داشتم ....و دارم.....و مثل یک انسان ِمنفعلِ بیکارِ بی عار،خبر او را از دیگران گرفتن،
برایم عین جهنم است ....
من در روزهایی که باید حق رفاقت را برایش به جا می آوردم،
"هیچکس"ِ او بودم ....
به همین سادگی...به همین تلخی و زهرماری .....