کو آن که مقابل تو زانو نزند...؟؟

امروز که خیره به تصاویر جاده ی نجف به کربلا بودم،
داشتم فکر میکردم گوشه ای از موکبی دورافتاده در پشت جاده ،
برای زنی عرب که تمام زندگی اش را خرج غذای تو می کند،
خوب جایی است برای جان دادن ....

به همان اندازه که دوست دارم گوشه ی حرم در خوابی ابدی بروم،
گوشه ی آن موکب هم !!

اولین خانه ای را که از عراقی ها دیدم،
خانه ای دورافتاده و محروم در شهر بدره بود ....
خانم خانه جلوی پاهایم نشست !
نفهمیدم قصد چه کاری دارد !
دست به پاهایم که برد ،
التماسش کردم که نکند .......

او انگار تمام هستی اش بود این کار و من....
من انگار که تازه فهمیدم چقدر از دنیای عاشقان تو پرت افتاده ام .........

و من حالا انقدر نگرانم که حتی نمیتوانم تصور کنم که هفته ی بعد می توانم گوشه ای از حرم تو برای خودم‌ بنشینم،
سرم را به دیوارهای امن حرمت تکیه دهم و تا جان دارم دلتنگی هایم را اشک بریزم .....
اشک بریزم و دست به دامانت شوم بلکه این بار ،
مرا کنار خودت نگه داری برای همیشه . . .

میتوانم ساعت ها نگــآهت کنم ‌‌‌.......
و اندازه ی همان چند ساعت در دنیا،
طعم شیرین آرامش و امنیت را حس کنم .....‌.

کنار تو در حریمت نشستن ،
برایت حرف زدن ،
نگاهت کردن ،
و نگاه سبزت که آنجا از همیشه پررنگ تر میشود .....
مگر بهشت ،
تعریفی غیر از این دارد .... ؟؟؟


پی نوشت :
بابت تمام نظرات بی پاسخ مانده ی شما ، عذر خواهم !

مرا خسته کردی و خود،خسته رفتی‌....

قسمت های آخر شهرزاد بود که از قباد دیالوگی به یادگار ماند :

"تا به حال هر چی بوده سایه ی تنهایی بوده...
الان من خودشم...خود تنهایی ......"


اینطور‌ می شود که وقتی بعد از این همه سال،
شهرزاد با پای خودش سراغ قباد می رود،
قباد او را پس می زند !!

نقطه ی تنهایی هر آدمی اگر برسد،
هیچ چیز و هیچ کسی نمیتواند اورا از پیله ای که دور خودش پیچیده رها کند .....

حتی شهرزاد هم نمیتواند گره های تو در توی تنهایی قباد
را باز کند ...

شهرزادی که قباد،یک سریال ۹۰ قسمتی را برای رسیدن به او دوید ....!!

هیچ آدمی را به این نقطه نرسانید ....

من همانم که تو غمگین بشوی،می میرد ...

دستش را روی چشم هایش گذاشته بود !
بالای سرش ایستادم ...
سنگینی نگاهم متوجهش کرد !
در چشم هایش‌،
غم دیدم ...


نباشم الهی ..‌‌
اگر قرار باشد ثانیه ای دلیل غم های دلت،
من باشم ....
نفسم هر آن قطع شود ، که‌ میدانم مادری میکنی برایم و از جانت ذره ذره میگذاری . . .

روزمرگی ...

ردیف اول نشسته بودیم و غرق حرف زدن بودیم!
یه دختری از پشت صدامون زد و شروع کرد به پرسیدن سوالاتی که ربطش رو به خودم نمیفهمیدم !
آخر سر گفت مگه شما ورودی ۹۷ نیستید ؟؟؟
خندیدیم!
گفتم ما خروجی نود و هفتیم !!
ذهنم رفت به روز اول دانشگاه و گم شدنم بین طبقات دانشکده!!!
محو اون روزهای خوش شدم و به این فکر کردم که کآش ورودی ۹۷ بودم !!!
و حتی به این که دوست دارم دوباره کنکور بدم تا دوباره بشم دانشجوی کارشناسی ....!!!!
.
.
استاد اومد و شروع کرد خاطره تعریف کردن !
صدای این خاطره را از زبان ِ یک استاد ِ متون فقه ِ دانشگاهِ شهید بهشتی ِ پایتخت ِ جمهوری ِ اسلامی ِ ایران و مهد تمدن، فرهنگ و هنر می شنوید :
"رفته بودم جایی خطبه ی عقد بخونم عروس گفت مهریه ی من ۵ تا سکه است!!
داماد گفت من مهریه رو به ۱۱۴ تا ارتقا میدم‌!
من هم بلند گفتم چه احمقی هستی تو !!!"


بله :)
شما کرامت زن و اخلاق و اینارو بریز دور وقتی میشینی سر کلاس برخی اساتید !!
باید ببینی "منفعت" کجاست !
بحث حقوق زن هم اینا خوب میدونن کجا باید مطرح کنن !!!
من میگم حضور امثال این اساتید توی دانشکده ی ما،
مثال بارز نقض حقوق بشره  :)
.
.
وسط زهرا و معصومه نشسته بودم !
معصومه آروم آروم حرف می زد و زهرا تند تند پشت هم !!!
این اولین باری بود که نمیتونستم بین شنیدن حرفای جفتشون  به یک اندازه تمرکز داشته باشم و به حرفای جفتشون گوش کنم!!
این یعنی این روزها،اصلا به روال سابقم نیستم ....
و این فاجعه است .......
.
.
امروز ۵ مهره ‌..
و من هنوز ناتوانم ...
ناتوانی که به شدت هم آسیب‌پذیره .....

.
.
یه توانایی بزرگمو از دست دادم!
یک جوری که اولین چیزی که رفیقم وقتی منو دید فهمید همون بود !!!
.
.
در خونه رو باز کردم ...
خسته و کوفته وارد شدم ...
از ته خونه دوید با خنده اومد جلو !
پرید بغلم،
صورتمو گرفت بوس کرد !
احساس میکنم با همین یک بوس محمد امین،
تا آخر ماه حالم خوبه :)


دیگه همین !
:)

بر باد میدهم همه ی بودِ خویش را..یعنی که تورا به دست خودت می سپارمت!