دلم از آن رفاقت های جبهه ای می خواهد ..... !
از آن رفاقت هایی که واژه های بینشان ،
نگاه های معنی دارشان است . . . .
از آن رفاقت هایی که سر ِ رفیق ِ عزیز تر از جانت ،
روی پایت جـــآن می دهد و تو می دوی دنبال ِ آبــ .....
تا قصه ی کــــربلاء تکرار نشود ........
و وقتی ح س ی ن می آید سر ِ یارش را بغل بگیرد ،
او را تشنه نبیند !!! .....
و دوباره داغ ِ حبیبش
تازه نشود .......
از آن رفاقت هایی که وقتی پر پر می زند یکی ؛
آن یکی قول بگیرد که آن طرف، سفارشش را به حبیب ؛
پیر ِ شهیدان ِ کربلا ؛ بکند ،
تا او هم به قافله ی آنان بپیوندد !!!
از آن رفاقت هایی که با هم پَر می کشند سمت آسمان ِ هفت......
آن هایی که قرارهایشان
می شود :
"شب های جمعه ،
بهشت.....سر سفره ی ح س ی ن .....!!"
آن هایی که با هم ،
نظر به وجـــــه الله می کنند ..........
اصلا آن هایی که قبرهای گمنامی شان ؛
بغل به بغل ِ هم قرار گرفته ..... !
شب های جمعه ،
فـــــآطمه
مادرشان می شود
و آن ها با هم برادر ........ !
آن هایی که هم مهمان ِ ح س ی ن می شوند
و هم پذیرای ح س ی ن ...........
آن هایی که وقتی روی خاک های شلمچه ؛
فرش ِ نماز می گسترانند ؛
در گوش ِ زمین حرف می زنند و صدایشان را آسمان می شنود ....... !
آن هایی که وقتی می روی فــــکه سراغشان ،
وقت برگشت ،
نسیم ِ عجیبی می وزد .........
و تو حس می کنی ش ه ی د
است که با گوشت و استخوانش
برمیخیزد تا "به سلامت"
نثارت کند . . . !
بی خود نیست که رمل های خنک ِ فـــکه
رنگشان یک دست نیست !
گوشت و استخوان ؛
نه همرنگ هستند و نه همجنس ..... !
آن رفیق هایی که 110 نفری در گودال ِ قتله گاه ِ فــــکه ؛
در یک متر جا
جا شده اند ........ !
زمین برایشان در "این" حد
ت ن گ است..... !
آن رفاقت هایی که
جنازه ی برادرت را برنگردانی
چون رفیقت هم برادرت است و اگر قرار باشد
بمانند ،
با هم بمانند ......... !
آن رفاقت های عـــــآشقانه ای
که در جزیره ی مجنون به اوج رسید ....... !
جزیره ی مــجـــنـــون ..............
رفاقت هایی که ح س ی ن
پشتیبانش باشد .......
ناراحتی درشان جا نداشته باشد !!!!
حرفی نباشد که زده شود و
دل
بشکاند . . .
هر چه هست ،
خـــداست و مهربانی هایش ........
آن هایی که در تاریکی ِ مطلق ِ دوکــــــوهه ،
پـــنآه ِ هم اند ....!
آن رفاقت هایی که در گردان ِ تخریب ،
دلشان نمی آمد عــ ــلی اکـــبــ ـر شدن ِ رفیقشان را ببینند،
پس سریع پیش دستی می کردند و با میــــــن
هم آغوش می شدند ....... !
رفاقت هایی که هدیه های تولدشان به هم
شــــقــــایق های خود روی فتح المبین باشد ..... !
خود رو که نه ..... !
خــدا رو !!!!!!
مگر می شود شقایق های ســـرخ ِ فتح المبین کار ِ کسی جز مهربان خدا باشد ؟؟.....
سفره های رفاقتشان ،
چفیه ای باشد زیر ِ باران های طلائیه . . .
رفیق هایی در احاطه ی نور ِ خدا ....
که رســوخ ِ هـــر چیزی درش ناممکن باشد ......
رفاقت های آبی .... !
کنار آب های ارونــــــد رود ......... !
رفاقت هایی به آرامشـ ِ سکون ِ آب های طلائـــــیــــــــه . . . . .
رفاقت هایی خریدارانه ........
که حضرت ِ پـــــدر دست می گذارد رویشان .....
رفاقت هایی معجزه وار .....
پُر از افتخار ِ خدا
به کوچک بنده هایش.......
انقدر صدای این رفاقت ها قشنگ است که خدا
فقط سکوت می کند تا بشنود ..... !
رفیقی که دلت را پشتِ در
نگه ندارد .... !
آرامشت به آرام کردن ِ رفیقت
بند باشد ......
نه تخریب آن!!!!!
رفاقتت هدیه ای باشد بی بسته بندی ......
بی جعبه ........
قلب هایی بی حساب و کتاب
مهربان .....
دست گرفتن های بی دلیل ....!
حتی اگر قرار باشد راه نروی و کنار آب های میشــــــداغ،
ساکن بنشینی!....
از این رفاقت ها کسی سراغ دارد هنوز؟؟؟
جنگ که تمام نشده....!
مگر دَم به دَم ش ه ی د نمی آورند....؟؟؟؟
پس چرا رفاقت هایش دیگر
ن ی س ت ....؟!؟!
هم چنان بآرآن می آید .....!
پنجره ی اتاقم همچنان با باران
هم آواز ......!
امآن از باران های به موقع ......!
