میروم بلکه مرا این سفر آرام کند ...

هر‌ روستایی
آسمان خاص خودش را دارد ....
هر روستایی
عبرت های خودش را دارد ...
هر‌ روستایی
یک دنیا که نه ..‌
یک "آسمان" است ...
با د ر د های خودش ....
و تو
ه ی چ ی
ن ی س ت ی ....

وسیله ای ...
و آمده ای در حد کم توانی ات ،
آسمان روستا را روشن کنی ....
ستاره های روستا ،
دستت را بگیرند ...
دور ستاره ها بگردی ....
به چشم های خندان ِ ستاره ها بخندی ...
از ته ِ تهِ ته ِ دلت . . .
شب ها
خیره به ماهی بمانی که هیچ آلودگی‌ جلوی آن پرده نکشیده ...
و ....
با ستاره ها
برای ح س ی ن ،
بخوانی ...
چشم هایت اشک را قورت بدهند و در دلت بریزند ....

قصه ی غصه های ح س ی ن را
با بغض،
برای بچه ها زجه بزنی ...

"امیری حسین..." را تمام دنیایشان کنی ...

مهر ح س ی ن را
در دل هایشان زنده کنی ....

و این تازه اول راه است ...
ایران،
روستا زیاد دارد ...
ایران،
حالا حالاها کار دارد ....
باید زکات دارایی های شهرهایمان را در روستاها بدهیم ...
بعضی هایمان
شادی هایمان را مدیون سختی های روستایی ها هستیم ...

+با آتش به اختیار،
فاصله زیاد دارم ...