چه جای غم است با تو ...؟؟

از ته کلاس زل زده بودم به چهره اش ...
توجهم به صحبت هایش جمع شد ...
داشت تمسخر میکرد که ما ایرانی ها ته ِ الگوهایمان الهام چرخنده و آقای جنتی است ....

خدا شاهد که تا قبل از امروز صبح به حالش غبطه میخوردم ...
موفیقت های علمی اش و زندگی مهیج و مهاجرت هایی که داشته ،به نظرم خیلی جالب می آمد ....
فکر میکردم همه ی چیز هایی را که من دوست دارم تجربه کرده و وقتی با افتخار گفت که تا الان به هر چه میخواسته رسیده ،
حقیقتا دلم میخواست وقتی چهل سالم شد من هم به جایگاه او رسیده باشم ...

امروز صبح ؛
تمام این ها به آنی فروریخت ....
احساس کردم چیزی درونم له شد ...
انگار که یکی از الگوهایم جلوی چشم هایش خرد شد ....
در همان لحظه دعا دعا میکردم که هیچ گاه
جای او حتی ثانیه ای نباشم ...

میدانی چرا ...؟؟
او
تو را تجربه نکرده بود . . .
به تو نرسیده بود ...
تو را ندیده بود ....
کل دنیا را چرخیده بود و هر جایی را دیده بود الا تو ....
از لا به لای تمسخرش ،
باد سرد ِ زندگی‌ پوچ و بی تو آمد . . .
ح س ی‌ ن را داشته باشی و خودت را در سرگردانی بدانی
 . . . .
ح س ی ن را داشته باشی و در جستجوی الگو باشی و تهش هم او را نبینی . . .

امروز فهمیدم که من تنها نیستم ...تنها تر از من ،
بی شک‌ اوست ...اوست که تو حتی به ذهنش هم خطور‌ نمیکنی ....

+استاد هم استاد های قدیم...
استاد جان ِ غلامی را نداشتم دق میکردم در این دانشکده :(