من ندارم سر یأس...با امیدی که مرا حوصله داد...

این کاخ آرزوها چیست ...
که از بچگی زحمت ساختنش را میکشی ...
دیوار هایش را محکم میکنی مبادا فرو بریزد ...
هر شب به بلند تر شدنش فکر میکنی ...
روزی نیست که در پی جلال و شکوهش ندوی ....
لحظه ای نیست که آیینه کاری هایش حواست را پرت خودشان نکنند ...
ثانیه ای نیست که از پله هایش پایین و بالا نکنی ...
اتاق هایش را یک به یک باز نکنی و داخلشان سرک نکشی ...
لحظه ای نیست که راه نروی و تمامش را با عشق،قرین نکنی ....

این کاخ آرزوها چیست که انقدر به پایش "عمر" میگذاری،
اما نیمه های راه میبینی که پیش چشمت فروریخت . . .
بعد میفهمی زندگی ،آنقدرها هم که فکر میکردی کار لذت بخشی نیست ...
شاید کاخ آرزوها،
همان نشستن با تو کنج کافه ی همیشگیمان بود و خبر نداشتم . . .
کاخ آرزوها شاید نگاه های تو بود که از دستشان دادم ...



شاید داشتم در کاخ آرزوها زندگی میکردم و خبر نداشتم . . . . . .
حالا من مانده ام و تکه های شکسته ی کاخی که ساخته بودم و رود رود اشک که نمیداند راه به کدام دریا باز کند .......