تشنه ام ... در بـــرهــوت ِ غـــم ِ تـــو می بارم .....

دلــــم انقدر گنده شده
که کوه کوه ، غــــ ــــم
درش جای می گیرد . . .
و تو
آینه ی تمـــــآم نمای دلم را داری .....
دلی که حالا همه رنگ بی معرفتی دیده و
دیگر حتی زبانش به گله برای تو باز نمی شود ........
نمی خواهی آستینی برای غم هایم بالا بزنی بــــــــرادرم .... ؟؟؟

تو و آن بهشــــت ِ طــــلایی ات را در ذهنم روزی هــــــزآر بار مرور می کنم ....
رویاهای عمیقی می بافم برای دلم .........

منم....
و تو .....
آن ته ِ ته ِ طــــلائیه....
تو دیگر بی س ر
نیستی.....
تو
با آن چشـــــــم های قشنگت نگاه می کنی ......
من محو چشم هایت
به آرآمشــ می رسم .........

و راوی دوباره آرام ِ آرامـ ،

در گوشم زمزمه

می کند :

اینجا

طـــــلائیه ست .........

ش ه ا د ت
مبارکت باشد ......
هــــــمت جــــــآنم ...........
17 اسفند مآه .....

+با سری روی میز ؛

چشم هایی خیـــس از دلتنگی برای برآدرم ،

و دلی که از صد جا از رویش رد شدند......